4 Νοεμβρίου, 2010
Φούστικες τακτικές
Σε 1 φανάρι είχαν εντυποδιανομή την εφημερίδα Metro. Την ξεφύλισα λίγο.
Όλη η εφημερίδα είναι 1 πολύχρωμο φυλλάδιο του Κλακλακλαμάνη. Αθήνα πόλη της ζωής μας, τι ωραία που τα έκαλα όλα, εγκαίνια, εγκαίνια, εγκαίνια.
Σιχτιρίζω τους «ξεφτιλισμένους» της metro που ξεπουλήθηκαν έτσι, αλλά μετά παρατηρώ λίγο καλύτερα. Έχει πανομοιότυπο το λογότυπο metro αλλά λείπει με μικρά γράμματα το επίθεμα rama. Δεν έχει άρθρα, δεν έχει άλλες ειδήσεις, δεν έχει εκδότη/συντάκτες, τπτ.
Είναι μια προεκλογική «εφημερίδα» της 1 έκδοσης. Αυτή τη φορά όμως ο Κλακλακλα το πήγε λίγο πιο πέρα υϊοθετώντας το λογότυπο κ το format υπάρχουσας εφημερίδας. Όλα αυτά με τα δικά μου κ τα δικά σου δημοτικά τέλη.
Πάλι καλά που δεν αποφάσισε να μοιράσει την Κλακλαθημερινή!
Αλήθεια οι ιδιοκτήτες της metro τι να λένε για αυτήν την πλαστογραφία;
10 Οκτωβρίου, 2010
Στον προθάλαμο
Περιμένω στον προθάλαμο να τελειώσουν οι γιατροί τη βραδινή τους γύρα. Ήρθα να δω το θείο μου, 3η εγχείριση καρκίνου σε σχεδόν 1 χρόνο.
Από τη μία τον λυπάμαι για το πόσο έχει αδυνατήσει από την ταλαιπωρία. Από την άλλη σχεδόν τον ζηλεύω, για το κουράγιο κ την αστείρευτη δύναμή του: ακόμα έχει διάθεση να αστειευτεί με την παρά φύσει έδρα, λαχταρά να ξανοιχτεί για άλλη 1 φορά στη θάλασσα, θέλει να φύγει αύριο από εδώ μέσα.
Ακούω, θέλοντας κ μη, τις συζητήσεις των άλλων επισκεπτών
«…πέθανε κ ο Κωστάκης της Διαμάντως. Ευτυχώς έφυγε 1 κ έξω, ούτε τους ταλαιπώρησε ούτε τπτ. Το πρωί τους λέει δεν είμαι καλά, το απόγευμα έπρεπε να σπάσουν την πόρτα»
«…με πήρε ο δικηγόρος από τη Μακρακώμη. Όσο είναι καλά ο πατέρας, ας μην κάνουμε τπτ. Για να βιάζεται αυτός, κάτι φοβάται»
«…δεν μπορώ ούτε να τους βλέπω τους παπάδες, κυρία μου. Εξήντα χρόνια έχουν περάσει κ δεν το ξεχνάω. Ήμουν μικρό κοριτσάκι, ορφανό, κ να προσπαθήσει το κτήνος να…»
«…κ τι να σου κάνει κ ο Πατέρας, ρε φίλε; Ομάδα είναι αυτή; Μετά τους έφταιγε ο Βαρδινογιάννης…»
«…κ αφού βγάλανε τη χολή, μετά είχε κάνει λάσπη κ του βγάλανε κ το πάγκρεας. Θα δούμε τώρα τι θα τρώει. Εάν προσέχανε λίγο, δε θα είμαστε τώρα εδώ»
«…πήγαμε για μπάνιο στη λίμνη Πλαστήρα. Πολύ ωραία ήταν. Εσείς αύριο θα κάνετε αξονική;»
«Αύριο να φτιάξεις φασολάδα, Κατίνα, ακούς; Όχι πάλι κρέας. Μια ωραία για το κρύο, με καροτάκι, σελινάκι…»
30 Σεπτεμβρίου, 2010
Όταν το μέτριο, γίνεται μετριότατο
Υπάρχουν κάποια εστιατόρια που με το που φεύγεις λες: τι μέτριο! Όλα σχεδόν προκάτ, δεν έφαγα τπτ που να με κάνει να αναρωτηθώ για τη συνταγή, τπτ αξιόλογο κ το value-for-money κακό. Δε θα κάνω το λάθος να ξανάρθω.
Κ να που ξαναπάς εκεί, επειδή κάποιος από την παρέα επιμένει ότι «εκεί τρώει καλά», επειδή είναι κέντρο κ πού να τρέχεις κ επειδή στην τελική έχουν περάσει 2 χρόνια από την τελεταία φορά που πήγες κ έχει ξεθωριάσει η θύμηση της γεύσης της μετριότητας.
Κ να που ξαναφεύγεις κ λες: μετριότατο, ρε πστ μου! Φουσκώσαμε με προκάτ κρέμες που σκέπαζαν φτηνά χοιρινά, κλπ κλπ
Αν υπήρχε αντίστοιχο λήμμα σε κάποιο γαστρονομικό άτλαντα, θα είχε φώτο από το Ούζου Μέλαθρον
27 Σεπτεμβρίου, 2010
Ψητό καλαμπόκι mexican style
Εάν δεν το έχεις προσέξει στη λαϊκή, είναι η εποχή που βγαίνουν τα καλαμπόκια. Μπορείς να βρεις φρέσκους κ λαχταριστούς κώνους, 4 ή κ 6 στο ευρώ. Ένα καλαμπόκι ψημένο στο γκριλ ή στα κάρβουνα είναι ό,τι πρέπει για να καταλαγιάσει η βραδινή λιγούρα. Με το πρόσφατο ταξίδι στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, είχα την ευκαιρία να δω από 1ο χέρι πολλούς διαφορετικούς τρόπους σερβιρίσματος του καλαμποκιού. Ακολουθεί ο πλέον κολασμένος κατ’εμέ, εγγυημένο να σε κάνει να ξεχάσεις το σπαρτιάτικο καλαμπόκι-με-αλάτι-στο-χαρτί.
Οι ποσότητες είναι για 2 καλαμπόκια, αλλά πάντα “παίζουν” ελεύθερα, ανάλογα με τις ορέξεις.
Υλικά
Για το ψήσιμο
2 κώνοι καλαμποκιού (προφανώς!) καθαρισμένοι από τα φύλλα κ τυχόν “μαλλιά” που μένουν
αλάτι
μαργαρίνη (αν είναι μαλακή καλύτερα)
Για τη σως
1 κουτ. γλυκού μαργαρίνη (αν είναι μαλακή καλύτερα)
2 κουταλιές σούπας μαγιονέζα
1 κουταλιά σούπας χυμό λεμόνι
1/4 κουτ. γλυκού σκόνη τσίλι (κ πάπρικα κάνει, αλλά άλλη χάρη το τσίλι)
μερικές σταγόνες σάλτσα γούστερ
ψιλο-τριμμένο κίτρινο τυρί της αρεσκείας σου (όχι φέτα όμως. π.χ. γραβιέρα, παρμεζάνα, ρεγκάτο, γκούντα – εάν καταφέρεις κ το τρίψεις ψιλό,…)
αλάτι
Εκτέλεση
Αλείφουμε ελαφρά τα καλαμπόκια με λίγο βούτυρο (όχι υπερβολές, το κάνουμε να μείνει ζουμερό, όχι να παπαριάσει) κ ρίχνουμε λίγο αλάτι. Τα βάζουμε στο γκριλ κ γυρνάμε ανά τακτά διαστήματα να ψηθεί ομοιόμορφα.
Όσο ψήνονται, ετοιμάζουμε τη σάλτσα ανακατεύοντας σε ένα μπωλ όλα τα υλικά. Δοκιμάζουμε κ διορθώνουμε τη γεύση. Η σάλτσα πρέπει να είναι πικάντικη, λίγο ξυνή κ σίγουρα καυτερή.
Με το που βγουν ζεστά-καυτά τα καλαμπόκια από το φούρνο, απλώνεις αμέσως το μίγμα επάνω τους με ένα κουτάλι. Το αφήνεις λίγη ώρα να λιώσουν τα βουτυρομαγιονεζοτύρια κ να κάτσουν ανάμεσα στους σπόρους.
…κ μετά ορμάς!
Η εγγενής γλύκα του ψημένου άμυλου συνδυάζεται τέλεια με την έντονα πικάντικη σάλτσα.
Καλή όρεξη! 😉
4 Lions
Το Σαβ είδα το 4 Lions στα πλαίσια των Νυχτών Πρεμιέρας.
Δε σου κρύβω πως είμαι ιδιαίτερα επιφυλακτικός απέναντι σε ότι περιλαμβάνει στην περιγραφή του τις λέξεις “εναλλακτικό, τέχνη, δημιουργός”. Θες να με πεις εμένα στενόμυαλο, θες να πεις ότι γεμίσαμε ντεμέκ κ παπατζήδες “καλλιτέχνες”; Το θέμα είναι πως παρόλου που μου αρέσει πάρα πολύ το σινεμά, δεν είχα πάει ποτέ σε αντίστοιχα φεστιβάλ.
Τελικά μετά από παρότρυνση φίλων πήγαμε στα 4 λιοντάρια.
Άγγλοι ισλαμιστών προετοιμάζουν ένα τρομοκρατικό χτύπημα. Ορίστε η υπόθεση με 6 λέξεις. Αλλά τι τραγελαφικές καταστάσεις κρύβονται πίσω από αυτές. Σπιρτόζικοι κ καταιγιστικοί διάλογοι, αντάξιοι των Μόντυ Πάιθονς. Τελικά αν είναι για κωμωδία οι Άγγλοι είναι σε 1 κλάση από μόνοι τους.
Κωμωδία είπα. Χμμ, έλα όμως που δεν είναι μόνο αυτό. 1η φορά μου συνέβη να γελάω τρανταχτά κ αμέσως το γέλιο να παγώνει στο στόμα μου. Κ μετά να γελάω πάλι κ να ντρέπομαι που γελάω με το θάνατο, αλλά να μην μπορώ.
Κ με τι γελάς στην ταινία; Με τη βλακεία. Την αγνή, ανόθευτη, πανδαμάτορα βλακεία σε όλες της τις μορφές. Μπορεί η σχετική ρήση του Άινσταιν να μην είναι γνήσια, σε αυτήν την ταινία, όμως, βρίσκει την πραγμάτωσή της. Δεν είναι απλώς το ότι οι αντι-ήρωες κάνουν γκάφες. Αυτό που καταλήγεις να αναρωτιέσαι είναι “με γιατί, ρε πστ μου;” Μισούν μια κοινωνία η οποία τους έχει ενσωματώσει κ αφομοιώσει πλήρως, όπου χωρίς τα μούσια κ τα καφτάνια δεν ξεχωρίζουν από το διπλανό τους. Κ όμως είναι κολλημένοι, έτοιμοι να θυσιάσουν τα πάντα για το τπτ! Από καθαρή βλακεία.
Δε χρειάζεται ιδιαίτερη φαντασία να βγάλεις νοερά από το πλάνο τους ισλαμιστές κ να βάλεις στη θέση τους το γνωστό σου τον κομμουνιστή/αναρχικό, τον Κουφοντίνα, ένα χρυσαυγίτη, τον υιό Πλεύρη, οποιονδήποτε κολλημένο. Είπαμε: η βλακεία είναι απέραντη όσο το σύμπαν, μπορείς να τη βρεις σε κάθε σπιθαμή του σαν το υδρογόνο.
Εν κατακλείδι η ταινία είναι πάρα πολύ καλή. Ελπίζω πραγματικά να βρει διανομή στην Ελλάδα να τη δει περισσότερος κόσμος από τις λίγες δεκάδες της αίθουσας Δαναός 2.
21 Σεπτεμβρίου, 2010
Έτσι γουστάρουμε, ρε!
Τρίτη βράδυ, 22:00, Σταδίου, μπροστά στο Αττικόν.
Μια σειρά από Mercedes, Audi A8, Jaguar, έχει πιάσει τη λεωφορειολωρίδα. Μαζί κ η απαραίτητη κουστωδία από αναμένοντες οδηγούς, ασφαλίτεσ με τισ μηχανές, σωματοφύλακες, καραδοκούντες παπαράτσι.
Είναι νύχτες πρεμιέρας κ κάποια γουρούνια θέλουν να νιώσουν πιο άνθρωποι από τους υπόλοιπους, όσο ανυψώνουν το πνεύμα τους με 1 κουλτουριάρικη ταινία. Δεν είναι ότι δεν έχουν να πληρώσουν το πάρκιγκ. Είναι ότι, όποια καθίκια κ να είναι γουστάρουν που μπορούν να κλείνουν το δρόμο επειδή είναι @@άτοι κ όλοι εμείς κοτόπουλα.
Έτσι, για την ιστορία, ας βάλω εδώ κ τους αριθμούς τους να τους θυμάμαι: ΙΖΟ 4253, ΙΖΡ 3123, ΙΗΙ 8851, LK56KVW, RX59KCV
4G festival 2010 – Εντυπώσεις
Το Σαβ που μας πέρασε πήγα στο 4G Festival. Aκολουθούν οι εντυπώσεις/απόψεις μου από εκεί. Πήγα καρφωτός στην trance σκηνή κ δεν το κούνησα από εκεί, οπότε ούτε ξέρω τι γινόταν δίπλα στην electro.
Πριν ξεκινήσω να πω ότι πέρασα γα-μά-τα! Απλά θα ακολουθήσει η συνηθισμένη νεοελληνική γκρίνια, μήπως κ την επόμενη φορά γίνει ακόμα πιο γα-μά-τα 🙂
Line up
Ξεκίνησε από τις 22:00 με τον Steve Sai, του οποίου κ πρόλαβα το τελευταίο 20λεπτο. Θα έλεγα ότι έπαιζε αρκετά κοντά στα γούστα μου, ο λίγος κόσμος τον αδικούσε κατά τη γνώμη μου.
Στη συνέχεια ο Logic Bomb. Έπαιξε αρκετά καλά, αλλά έφαγε στη μάπα όλα τα προβλήματα του ήχου (βλ. πιο κάτω), οπότε το 1ο κομμάτι σου σετ του πήγε άπατο.
Μετά οι Megaband, το μεγάλο άκυρο της βραδιάς. Ούτε τον κόσμο μπόρεσαν να ζεστάνουν κ προς το τέλος δεν απέφυγαν κ την ψιλο-γιούχα. Ξενέρωσαν κ αυτοί, τους χάναμε για κάτι δίλεπτα-τρίλεπτα (πήγαιναν πίσω να μυτιάσουν;;), ξενερώσαμε κ εμείς. Κάπου εκεί σηκώθηκα κ πήγα έξω, μαζί με αρκετό άλλο κόσμο. Δεν είναι κακοί, ούτε εμείς οι από κάτω το παίζαμε υπεράνω. Απλά δεν κόλλαγαν στο υπόλοιπο line-up, κακή επιλογή των οργανωτών.
Ακολούθησαν Talamasca κ Tristan. Εντάξει! Τα λόγια είναι περιττά! Μαγικό τρίωρο, τα έδωσα όλα, είχα να απολαύσω μουσική έτσι πολύ καιρό!
Δυστυχώς, δυστυχέστατα, δεν άντεξα να καθήσω άλλο, να δω τους Astral Projection κ τον Man with no name κ ας το έχω σχεδόν απωθημένο. Κάπου εκεί παρέδωσα σώμα κ πνεύμα από την αφυδάτωση, την κούραση κ σκεφότμενος το αυριανό ξύπνημα. Ένας λόγος παραπάνω να οικτίρω τη χαμένη ώρα των Megaband.
Χώρος
Το Ιερά Οδός είναι για μπουζούκια κ είναι φτιαγμένο με αντίστοιχες προδιαγραφές. Άρα όταν βάζεις μέσα 1000+ άτομα να χορεύουν για ώρες, συμβαίνουν 2 πράγματα:
- στοιβαζόμαστε όλοι σε σημείο να στεκόμαστε κ να σπρωχνόμαστε όπως στον ηλεκτρικό
- το a/c απλά γίνεται διακοσμητικό στοιχείο.
Δεν ίδρωσα απλώς. Έγινα μούσκεμα, με όλη τη σημασία της λέξης, το δέρμα μου είχε παπαριάσει από τον ιδρώτα που έσταζε ασταμάτητα. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό όταν είσαι μέσα κ γουστάρεις. Γίνεται όμως θανατηφόρο όταν βγεις έξω κ πρέπει να πας σπίτι. Είναι πολύ καλό που υπάρχει τόσος κόσμος να ακούει κ να στηρίζει αυτή τη μουσική. Για αυτό την επόμενη φορά ας οργανωθεί σε ένα μεγαλύτερο κ πιο δροσερό χώρο 😉
Ήχος
Θα μπορούσε να είναι πολύ καλύτερος. Αν δεν έχεις κορυφαίο ήχο κ αντίστοιχη ακουστική, ποιο το νόημα να καλείς διεθνή ονόματα; Κ τα προβλήματα με τα καλώδια/ηχεία/διακοπές στην αρχή είναι σχεδόν παιδικές ασθένειες, που θα έπρεπε να μην υπάρχουν σε αυτό το επίπεδο εκδηλώσεων.
Είσοδος
Μου έκανε εντύπωση ότι στην είσοδο σου κρατούσαν ολόκληρο το εισιτήριο αντί να κόψουν το απόκομμα. Έπρεπε να το ζητήσω ρητά. Κάποιος θα έλεγε απλό λάθος από την κοπέλλα, εγώ όμως ο κακοπροαίρετος, βλέποντας το σωρό με τα εισιτήρια, θα έλεγα μήπως τα παρουσίαζαν ως απώλητα στην εφορία στο τέλος. 😉
Επίσης, το μαγαζί είχε εξώστες, οι οποίοι από το λίγο που είδα, φαίνονταν σχετικά άδειοι σε σχέση με το χαμό που γινόταν κάτω. Άραγε το ήξεραν όλοι κ κάθονταν κάτω επειδή έτσι ήθελαν ή οι περισσότεροι δεν το ήξεραν κ θα μπορούσαν να τους το υπενθυμίζουν στην είσοδο;
Bar
Γρήγορη εξυπηρέτηση, δεν μπορώ να πω ότι περίμενα πάνω από 2’ οποιαδήποτε στιγμή.
Αλλά γιατί στον κατάλογο λες μπύρα Heineken 5ε κ σερβίρεις ξεδιάντροπα κάτουρο Lidl; Για απόδειξη βέβαια ούτε λόγος! (Helloooo! ΣΔΟΕ;;)
Κόσμος
Πρέπει να έριχνα double score στην ηλικία στο 60% του κόσμου 🙂 Πολύ κέφι κ χορός, εκτός από μερικές κρεμάστρες που κάθονταν μέσα στη μέση ακίνητοι κ βαριεστημένοι. Ένας λόγος παραπάνω κάποιος να τους έλεγε ότι υπάρχει κ εξώστης.
Α, ναι. Κ μπάφοι! Πολλοί μπάφοι! Άναψε η μισή Κρήτη μέσα στο μαγαζί. Τόσο που στο τέλος μου μύριζε άσχημα εάν κάποιος ξεχνιόταν κ άναβε κανονικό τσιγάρο. Ταλαίπωρα παιδιά, να μην έχουν γνωρίσει ποτέ το natural high… 🙂
Chill-out χώρος
Δυστυχώς, ανύπαρκτος. Κ δε μιλάω για αίθουσα με καναπέδες κ playstation όπως στο Big in Japan το 2007. Ας ήταν κάτι απλό, π.χ. ένας εξώστης με καθίσματα, ένα δωμάτιο με καρέκλες, στασίδια εκκλησίας, κάτι! Δε θέλουν όλοι να καθίσουν στο χιλιοφτυσμένο πεζοδρόμιο.
Γενικά
Γενικά, πέρα απά τη γκρίνια, θα επαναλάβω ότι πέρασα γαμάτα. Συγκρίσιμα κ ίσως καλύτερα από θέμα μουσικής από το Global Dance festival (περί ορέξεως…), σίγουρα σε πολύ καλύτερη τιμή με την προπώληση.
Σε κάποιο μεγαλύτερο κ καλύτερα αεριζόμενο χώρο (κ χωρίς αυτήν την κατουρο-μπύρα ξανά!), σίγουρα θα είναι άπαιχτο.
15 Σεπτεμβρίου, 2010
Η κατάρα των 10
Ό,τι ώρα κ να ξυπνήσω, τελικά θα φτάσω γραφείο 10:30.
Ξυπνάω 9; Θα βρω πάρκιγκ σε 1´34´´
Ξυπνάω 8; Θα ψάχνω για μισή ώρα κ θα έχω να πάω κ σε 1 δουλειά πριν :-S
Τι το πολεμάω;…
14 Σεπτεμβρίου, 2010
Μαθήματα ποδοσφαίρου
(Θα έγραφα που θα έγραφα κάποια στιγμή εδώ να το ξεαραχνιάσω, ας γράψω για μπάλα…)
Κάποιες από τις μέρες που πάω για τρέξιμο, τυχαίνει στο 5×5 να κάνουν προπόνηση κάποια παιδάκια, ακαδημίες ποδοσφαίρου. Έχω δει κ έχω ακούσει διάφορους προπονητές τόσον καιρό να μιλάνε σε διάφορες ηλικίες. 1002 ασκήσεις, συστήματα, παίζω-κ-μαθαίνω, στημένες φάσεις.
Με τον καιρό κατέληξα σε 3 βασικά πράγματα που με τον 1 ή τον άλλο τρόπο, με λιγότερη ή περισσότερη επιτυχία, προσπαθούν να μάθουν όλοι οι προπονητές σε όλες τις ηλικίες:
- Όσο γρήγορα ή αργά κ να πηγαίνεις, η μπάλα είναι κοντά στα πόδια σου. Δεν την ανοίγεις 30μ. κ την κυνηγάς ότι κ καλά είσαι γρήγορος.
- Το κεφάλι είναι επάνω, κοιτάς γύρω σου. Δεν το κατεβάζεις σαν κριάρι
- (Συνέπεια του 2) Πριν πάρεις την μπάλα, ξέρεις ήδη σε ποιον θα τη δώσεις κ εσύ θα ξεμαρκαριστείς. Πυρ κ κίνηση.
Αυτά τα πολύ απλά κ θεμελιώδη τα είδα ζωντανά μπροστά μου, στην τρομερή διαφορά επιπέδου ανάμεσα στην Μπαρτσελόνα κ τον Παναθηναϊκό.
Ίσως είναι απλοϊκή η προσέγγισή μου, ίσως είμαι κ τελείως λάθος, αλλά πιστεύω πως πέρα από τα εκατομμύρια, τα ακριβά προπονητήρια, τα συστήματα, τους προπονητές, τα τακουνάκια, τις περίτεχνες τρίπλες, τελικά όλα καταλήγουν εκεί:
Κάπου, κάποτε, ο μικρός Xavi/David/whatevah είχε τα αυτιά του ανοιχτά κ επανέλαβε στην πράξη αυτά που του είπαν 1 μύριο φορές μέχρι που μπήκε στο αίμα του.
Κάπου, κάποτε, ο μικρός Γιώργος/Μήτσος/ότινάναι είχε το μυαλό του αλλού κ το μόνο που κοίταζε ήταν πότε θα ξεκινήσει γιούρια να βάλει γκολ από το κέντρο αδειάζοντας όλη την αντίπαλη ομάδα.
24 Ιουλίου, 2010
Στο service
Πόσον καιρό έχω να γράψω εδώ; Ούτε που θυμάμαι.
Έλλειψη χρόνου;
Σίγουρα όχι. Πάντα βρίσκεις χρόνο να κάνεις αυτά που θες.
Έλλειψη συμβάντων άξιων λόγου;
Ούτε κ αυτό. Όσο ξημερώνει 1 καινούρια μέρα, πάντα θα συμβεί κάτι καινούριο.
Έλλειψη διάθεσης θα έλεγα τότε. Περισσότερο το απόφευγα συνειδητά παρά βαριόμουν.
Κ τώρα που γράφω αυτά, να σου πω, δεν είναι ότι άλλαξε κάτι κ πήρα μεγάλες αποφάσεις. Το χρόνο μου σκοτώνω (τι οξύμωρο σχήμα, αλήθεια).
Έχω φέρει το αυτοκίνητο για το καθυστερημένο ετήσιο σέρβις. Είχα ρ/β 8:30, το έφερα 9 παρά 10, μου είπαν γύρω στις 1, κοντεύει 2 κ εγώ περιμένω κάτω από 1 πεύκο. iPhone ανά χείρας, με το λίβα να με νανουρίζει κ να κάνει τα βλέφαρα ακόμα πιο ασήκωτα από όσο είναι.
Είμαι με βία 1,5ω ύπνο. Χτες βράδυ οργανώθηκε 1 έξοδος με συναδέλφους, τραπέζι σε παραλιακό club. (Την ημέρα υπογράφεις δηλώσεις απελευθέρωσης των παραλιών, το βράδυ πας κ ξεσαλώνεις στα παράνομα περιφραγμένα club. Nice!)
Θυμήθηκα παλιές, καλές εποχές της Τραπέζι ΕΠΕ, μιας τακτικής εξόδου που κάναμε με φίλους. Η επιτομή του mainstream κ της μαζοποίησης.
Περάσαμε (ή τουλάχιστον εγώ πέρασα) ανέλπιστα καλά. Ένας από την παρέα γνώριζε 1 εκ των διαπλεκόμενων ιδιοκτητών κ μας ξηγήθηκαν φυστίκι: καφέ ζάχαρη, lime, γουδοχέρι κ ό,τι άλλο χρειάζεται για να φτιάξεις mojito. Ήμασταν άρχοντες 🙂 Ξέχασα παντελώς το 400άρι που περιμένω να δώσω σήμερα.
Βέβαια το κακό ήταν πως σήμερα δεν ξύπναγα με τπτ, ούτε με ξυπνητήρι, ούτε με τηλ. Έπρεπε να έρθει ο πατέρας μου στο σπίτι, να με τραβήξει από το πόδι για να σηκωθώ 🙂
The vermilion blog 