31 Οκτωβρίου, 2006
Λιακόπουλος κ Wikipedia
Το σκεφτόμουν από την Κυρ να έκανα update με τα τελευταία μαντάτα το σχετικό άρθρο για τον Λιακόπουλο, αλλά κάποιος με πρόλαβε.
Είπαμε, collaborative effort! 😉
30 Οκτωβρίου, 2006
On a beer quest to Westvleteren
Εδώ κ 1 εβδομάδα σχεδόν, δεν μπορώ να βρω ησυχία.
Δεν μπορώ να θυμηθώ με ποιον τρόπο, αλλά κάποιος μου είπε, κάπου διάβασα, κάπως έμαθα τελοσπάντων, για το αβαείο του Westvleteren.
Ένα κατά τα άλλα αδιάφορο μοναστήρι, έχει γίνει το κέντρο της σκέψης μου σχεδόν με στοιχειώνει σαν ανεκπλήρωτος πόθος. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να υπερβάλλει σε βαθμό γελοιότητας με αυτό το θέμα, αλλά άμα μου καρφωθεί κάτι στην κούτρα…
Όχι, δε σκέφτομαι να μονάσω!
Αυτό που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον είναι αυτό που παράγουν εκεί: μπύρα!
Όχι οποιαδήποτε μπύρα, αλλά την καλύτερη κ πιο σπάνια μπύρα στον κόσμο.
Για το «καλύτερη» δεν είμαι ο αρμόδιος να μιλήσω, αλλά άλλοι περισσότερο γνώστες
Για το «σπάνια», όμως, μπορώ να το επιβεβαιώσω κ με το παραπάνω. Τις τελευταίες 3 μέρες προσπαθούσα απεγνωσμένα να πιάσω γραμμή στο beer phone κ τπτ!!! Μονίμως κατηλειμμένο, όποια ώρα κ να πάρω.
Οι συγκεκριμένοι μοναχοί του Αγίου Σίξτου, σε αντίθεση με άλλα κάργα βιομηχανοποιημένα αβαεία (Leffe, Orwal,…), μένουν πιστοί στο πνεύμα της ολιγάρκειας: φτιάχνουν ελάχιστη μπύρα, μόνο όποτε χρειάζονται να πουλήσουν κ μόνο όσο χρειάζεται να πουλήσουν.
Έπεσε ένας τοίχος στο μοναστήρι; Πόσα χρειαζόμαστε για τα υλικά; 1000ε, άρα 50 τελάρα μπύρες. Φτιάχνουν μόνο τόσα, όποτε τους θυμηθεί κ όποιος πρόλαβε τον κύριο είδε.
Ένας απατεώνας, μαυραγορίτης κοντά στο σπίτι μου, το BeerMania με το όνομα πουλάει($) το μπουκάλι τη Westvleteren 12ε!!! Ναι, ο αθεόφοβος!
Είδα κ απόειδα ότι δεν έβγαινε άκρη με το τηλ για να αγοράσω, οπότε αποφάσισα να πάω από εκεί. Όχι ότι θα χτυπούσα το κουδούνι να μου ανοίξουν, αλλά ποιος ξέρει τι γίνεται. Αλλιώς από κοντα, αλλιώς με τη σφεντόνα, που λέει κ ο πατέρας μου… Σε πείσμα των προειδοποιήσεων του Adriaan ότι είναι βλακεία να πάω ως εκεί χωρίς αυτοκίνητο, ξεκίνησα αργά-αργά το Σαβ το μεσημέρι, κατά τις 3.
Η κοντινότερη πόλη είναι το Poperinge. Πάει τραίνο κάθε μία ώρα ως εκείκ το εισιτήριο του ΣΚ κοστίζει σχεδόν 14ε. Η τιμή του εισιτηρίου (το περισσότερο που έχω πληρώσει ως τώρα για να πάω κάπου εντός Βελγίου) θα έπρεπε να με βάλει σε υποψίες.
Πήρα το τραίνο από το Gare du Midi, όπου κ η φωτό. Κάποια στιγμή, ελπίζω να πάρω κ το TGV που ξεκινάει από δω για μία βόλτα ως το Παρίσι, έτσι για να λέω ότι πήγα μία φορά με 350χαω(*)
Το ταξίδι με το τραίνο μνου φάνηκε ατελείωτο. Κοιμήθηκα κ ξύπνησα 2-3 φορές. Από ένα σημείο κ μετά, έγινε φανερό ότι είχαμε μπει στην καρδιά της δυτ. Φλαμανδίας. Ατέλειωτες, καταπρασινες πεδιάδες με αγελάδες να βόσκουν αμέριμνες. Πράσινο κάτω, γκρίζο επάνω με μερικές πινελιές γαλάζιου εδώ κ εκεί. Όπως έπεφτε ο ήλιος, ήταν καταπληκτικό θέαμα
Σταθμός Wervik
Ένας από μία ατέλειωτη σειρά σχεδόν πανομοιότυπων σταθμών, όπου το τραίνο έκανε στάση.
Είχα την εντύπωση ότι δε θα φτάσουμε ποτέ κ ότι μόλις φτάσω θα είναι ώρα να γυρίσω. Από αυτήν την άποψη, το τραίνο μου θύμισε το λεωφορείο Πειραιάς-Υμηττός: στη διαδρομή αδειάζει κ ξαναγεμίζει 2-3 φορές.
Στον κήπο ενός από τους τελευταίε σπίτια του Wervik είδα ένα λάμα (!!) να βόσκει σε ένα κήπο. Είτε ήταν λάμα, είτε πρόβατο μπασκετμπολίστας, δεν μπορεί να ήταν κάτι άλλο.
Μετά από 2 ώρες μέσα στο τραίνο, έφτασα στο σταθμό του Poperinge. Το αρχικό, μάλλον θολό σχέδιο ήταν να αναζητήσω μέσο συγκοινωνίας κ στην έσχατη να περπατήσω την απόσταση η οποία φαινόταν παλέψιμη στο χάρτη.
Ένα έχω να σου πω: ούτε καν μη διανοηθείς να κινήσεις προς τα εκεί, χωρίς να έχεις μαζί σου κάποιον που ξέρεις πού είναι!!!
Μιλάμε το αβαείο, καμαρωτό-καμαρωτό στη φώτο, είναι κυριολεκτικά στη μέση του πουθενά. Γύρω-τριγύρω χιλιόμετρα χωράφια κ για να πας ως εκεί πρέπει να στρίψεις δεξιά-αριστερά από στενούς αγροτικούς δρόμους με κακοβαλμένες, αν όχι ανύπαρκτες πινακίδες.
Αν ήθελαν να κάνουν ήσυχη ζωή οι μοναχοί, σίγουρα τα κατάφεραν.
Δε χρειάζεται να απελπιστείς εντελώς, όμως, αν είσαι πεζικάριος σαν εμένα. Υπάρχει ένα λεωφορειάκι μία σταλίτσα, με το σημαδιακό αριθμό 69, το οποίο εξυπηρετεί το βόρειο Poperinge. Αυτό το λεωφορειάκι τα ΣΚ έχει δρομολόγια κάθε 1 ώρα, στο κ μισή (δηλ. 10.30, 11.30,…) κ ξεκινάει από μπροστά το σταθμό.
Υπάρχει, όμως, μία λεπτομέρεια: αυτό είναι ένα Belbus, δηλ. τοπικό λεωφορείο που πρέπει να τηλεφωνήσεις για να περάσει να σε πάρει από κάποια στάση.
Κατά πώς φαίνεται το αβαείο ΔΕΝ είναι μέσα στα δρομολόγια του, ή τέλος πάντων υπάρχει κάποιο πρόβλημα να πάρει κόσμο στο έτσι. Για αυτό το σκοπό χρειάστηκαν εκτενείς διαβουλεύσεις με τον οδηγό σε ένα κράμα αγγλογαλλικής για να συμφωνήσει να με πάει κ φυσικά να με γυρίσει μετά από 1 ώρα από το αβαείο(#).
Σε αυτό βοήθησε πάρα πολύ κ ο τύπος από το εκδοτήριο των εισιτηρίων του σταθμού που βοήθησε στη συνεννόηση. Πολύ ευγενικοί κ οι δύο τους!
Το αβαείο είναι κλειστό στο κοινό. Υπάρχουν αρκετές πινακίδες κ ένα συρματόπλεγμα να σου το υπενθυμίσουν αυτό.
Ακριβώς απέναντι υπάρχει ένα αναψυκτήριο/καφετέρια/μπαρ, το De Vrede. Αυτό είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο όπου μπορεί κάποιος να πιει την μπύρα αυτή. Πηγαίνοντας προς το De Vrede αναρωτιόμουν ποιος βλάκας είχε την ιδέα να χτίσει την καφετέρια μέσα στη μέση του πουθενά, τι σκοπό εξυπηρετούσε κ αν θα ήταν ανοιχτή.
Με το που άνοιξα την πόρτα, όλα τα πιο πάνω ερωτήματα απαντήθηκαν στο πιτς φιτύλι.
Μέσα γινόταν της πουτάνας! Σχεδόν με το ζόρι βρήκα να καθήσω, δίπλα σε ένα ηλικιωμένο ζευγάρι.
Το μέρος έχει 5 σερβιτόρους κ 3 μπουφετζήδες κ δεν προλαβαίνουν τον κόσμο. Πρέπει να έρχονται εδώ από ποιος ξέρει πού, γιατί παρόλο που ήμουν στην άκρη της Φλαμανδίας, ένας τσακ από τα σύνορα, άκουγα ανθρώπους να μιλάνε γαλλικά. Κάποιοι βαλόνοι ήταν πρόθυμοι να ξεσηκωθούν σαββατιάτικα, να περάσουν το language border(&) για να έρθουν εδώ να πιουν.
Ναι, είναι γεγονός! Την ήπια! Χωρίς υπονοούμενο!
Λοιπόν, δεν ξέρω αν ήταν λόγω των 2,5 ωρών ταξιδιού, αλλά η 12άρα μου φανηκε τουλάχιστον γαμάτη.
Πολύ πλούσια, «φρυγανιστή» γεύση, κλάσεις ανώτερη από τη Leffe Brune. Μέσα στις επόμενες μέρες θα κάνω κ μία συνοπτική δοκιμή των υπόλοιπων διαθέσιμων σκούρων trappiste για να φρεσκάρω τη μνήμη μου κ να σιγουρευτώ επί του θέματος της πρωτοκαθεδρίας.
Περιττό να σου πω ότι πριν τελειώσει το 1ο ποτήρι την είχα ήδη ακούσει. 12 αλκοολικοί βαθμοί είναι αυτοί. Μην έχοντας λοιπόν πού να διοχετεύσω την ευθυμία μου, είπα να φωτογραφήσω (κρυφά) τον καλοσυνάτο κ κοκκινωπό κυριούλη με τον οποίο αυτόν κ τη γυναικα του μοιραζόμουν το τραπέζι.
Με 2 μπύρες, 1 μερίδα παχύ-παχύ τυρί παραγωγής του αβαείου κ 1 πουρίδιο ποτισμένο με ρούμι (άλλη τρέλα κ αυτή), την είχα ακούσει για τα καλά. Παρα λίγο να ξεχάσω ότι στις 7 είχα δώσει ραντεβού με το λεωφορειάκι για να με επιστρέψει. Πανικόβλητος πήγα τρέχοντας στη στάση κ τον βρήκα εκεί να με περιμένει υπομονετικά! Ευτυχώς που ήταν φιλότιμος, γιατί αλλιώς…
Μέσα ήταν κ άλλος ένας επιβάτης, αθέλητο αντικείμενο για τις μισομεθυσμένες, φωτογραφικές μου ανησυχίες.
Τα τραίνα της επιστροφής είναι πάντα λίγο θλιβερά, κομμάτι γιατί έξω είναι πίσα σκοτάδι κ δε βλέπεις τπτ, κομμάτι γιατί κάτι τελείωσε.
Αυτή η παρέα στο διπλανό κάθισμα είπαν να πνίξουν τη θλίψη τους στα τσιπς κ την κόκα-κόλα. 😉
Απολογισμός:
6 ώρες ταξίδι πήγαινε-έλα στα σύνορα με τραίνο κ λεωφορείο για να πιω 2 μπύρες κ να αγοράσω 1 αναμνηστικό ποτήρι!
Χαχαχα!!!
Pas mal, pas mal…
$ Στα μουλωχτά, γιατί η μεταπώληση είναι, τυπικά τουλάχιστον, παράνομη!
* Αν κ το έχω ήδη κάνει αυτό με το ισπανικό AVE Μαδρίτη – Σεβίλη, οπότε μάλλον θέλω απλώς να πάω στο Παρίσι… 😉
# Δε χρειάζεται να σου πω πόσο σημαντικό είναι το 2ο!!! Ούτε η ΕΜΑΚ δε σε βρίσκει εκεί αν χαθείς…
& Άλλη μαλακία κ αυτό! Κάποια στιγμή να πω 2 λόγια
Μιλώντας για ελληνική δικαιοσύνη
…κ τους ελληνικούς νόμους.
Χτες εκεί που έτρεχα στο πάρκο κ έκανα τη συνηθισμένη, ιδρωμένη ανασκόπηση των γεγονότων της ημέρας, με αφορμή την απίστευτη μαλακία που έγινε με το blogme.gr, ανέσυρα από τη μνήμη μου ένα γαμάτο περιστατικό που είχα δει πριν 1,5-2 χρόνια.
Το Υγειονομικό κάνει ντου σε ένα χαϊχλίδογλου εστιατόριο, βρίσκει κ κατάσχει σάπια κρέατα ή/κ λαχανικά κ το βράδυ, στο Mega, ανακοινώνουν την είδηση.
Θα περνούσε αφιλτράριστη από το καλά εκπειδευμένο στον κυνισμό κ απάθεια μυαλό μου, εάν δε συμπληρωνε την είδηση με το εξής απίστευτο:
Ο δικηγόρος του εστιατορίου έστειλε εξώδικο σε όλα τα ΜΜΕ να ΜΗΝ ανακοινώσουν το όνομα της επιχείρησης πριν από την εκδίκαση της υπόθεσης.
Αν κ ο δημοσιογραφίσκος του κώλου καμώθηκε πως τα παίρνει με αυτό το νομικίστικο τέχνασμα κ είχε καλεσμένο το δικηγόρο του εστιάτορα να του κουνήσει επικριτικά το δάχτυλο, ούτε που τόλμησε να ανακοινώσει το όνομα της επιχείρησης.
Θεϊκό! Απίστευτο! Ανεπανάληπτο!
Μία αυτόφωρη (άρα κ αυταπόδεικτη) πράξη δεν μπορεί να ανακοινωθεί από τα ΜΜΕ για ενημέρωση του κοινού πριν από την εκδίκαση της υπόθεσης.
Θέλω να ελπίζω ότι η όποια εκδίκαση απλώς επικύρωσε το αυταπόδεικτο, αλλά κ πάλι αυτό χάνει το νόημά του. Στα Ν χρόνια που θα έχουν μεσολαβήσει μέχρι την τελεσιδικία, ακόμα κ να είχε κάποιος την όρεξη να παρακολουθήσει την υπόθεση κ να δημοσιεύσει το αποτέλεσμα, ο καπάτσος μπιζναδόρος θα είχε ανοίξει/κλείσει άλλα 15 εστιατόρια.
Όνλι ιν Γκρις, μπέιμπι!
Γαμάτοι νόμοι κ ακόμα πιο γαμάτη η ερμηνεία κ εφαρμογή τους!
Κράτος δικαίου, νομοθετημένο από δικηγόρους για την ευμάρεια των δικηγόρων.
Εν βρασμώ ψυχής
Θέλω να σου πω μια ιστοριούλα που είναι στο μυαλό μου από προχτές κ δεν μπορώ να τη διώξω…
Η Μ. είναι 25 ετών κ ψάχνει για δουλειά σχεδόν 1,5 χρόνο.
Έχει τελειώσει το τμήμα Accounting & Finance του Deree.
Όλο αυτό το διάστημα δεν ήταν άεργη, ούτε καν άνεργη. Εργαζόταν για σχεδόν 4 χρόνια σε μία σχετικά μικρή εταιρεία του ασφαλιστικού τομέα στο τηλεφωνικό κέντρο κ τις καταχωρήσεις περιστατικών κ τιμολογίων. Τα καθήκοντά της περιελάμβαναν στάνταρ βράδια, Σαββατοκύριακα κ αργίες βάρδια στο τηλ. κέντρο. Δεν την ένοιαζε, όμως, τότε, ήταν στο ξεκίνημα κ η ζωή ήταν μπροστά της.
Ξεκίνησε ως τσικό κ παιδί για όλες τις δουλειές, παράλληλα με τις σπουδές τις στο Deree, εισπράτοντας στην αρχή το ιλιγγιώδες ποσό των 300ε. Προφανώς σχεδόν όλα τα χρήματα πήγαιναν στα δίδακτρα του Ντιριού. Στην πορεία απέκτησε εμπειρία, έγινε αναντικατάστατη στο μαγαζάκι κ ο μισθός υπερδιπλασιάστηκε φτάνοντας στο δυσθεώρατο ύψος των 750ε.
Το μαγαζάκι, όμως, παρέμενε μαγαζάκι κ τα αφεντικά του μπακάληδες, όπως ξεκίνησαν.
Θα ήταν πάντα ένα γραφείο των 10 ατόμων, πάντα θα έκανε βάρδιες κ δε χαιρόταν ένα ολόκληρο ΣΚ σαν άνθρωπος, πάντα θα έπρεπε να ανέχεται τις μαλακίες των αφεντικών(*), θα έπρεπε πάντα να είναι ευγενική με τον κάθε περίεργο που έπαιρνε τηλ, θα έπρεπε πάντα να ψήνει καφέδες.
Όχι μόνο είχε κάνει τον κύκλο της άλλα είχε αρχίζει να καρκινιάζει, όσο καθόταν σε αυτό το μίζερο περιβάλλον της αρπακόλλας.
Αποφάσισε να ψάξει για δουλειά στον τομέα της.
Το όνειρό της ήταν να προσληφθεί σε μία μεγάλη εταιρεία, με διαδικασίες κ ανθρώπους που ξέρουν έστω κ στο ελάχιστο τι κάνουν, να μην ξαναζήσει αυτό το μπακάλικο.
Δυστυχώς, για κακή της τύχη, δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τις γνωριμίες που είχε κάνει σε συνεργαζόμενες ετιαρείες όλα αυτά τα χρόνια που την εκτιμούσαν(#). Έπρεπε να προσπαθήσει από την αρχή.
Άρχισε να αγοράζει τη Χρυσή Ευκαιρία κάθε εβδομάδα, συχνά κ 2 φορές την εβδομάδα. Δεν περνούσε μέρα που να μην τσεκάρει με
μεγάλη λεπτομέρεια όλα τα site αγγελιών.
Το βιογραφικό της γράφτηκε κ ξαναγράφτηκε πολλές φορές να γίνει όσο γίνεται πιο επαγγελματικό, πιο ελκυστικό, συμπυκνώνοντας γνώμες από φίλους, γνωστούς κ συμβούλους καριέρας.
Στάλθηκε 10δες φορές σε υποψήφιους εργοδότες, με mail, με ηλεκτρονικές φόρμες, σε επιστολόχαρτο, σε ημέρες καριέρας(%).
Οι μήνες περνούσαν, όμως, το τηλ της δεν χτυπούσε κ η κατάσταση στο μαγαζάκι που ήταν ξέφευγε σιγά-σιγά.
Μαράζωνε…
Ξαφνικά, εκεί που δεν το περίμενε «το τηλ της χτύπησε», όπως έλεγε κ ξανάλεγε, μεθυσμένη από χαρά.
Μία μεγάλη καπνοβιομηχανία ζητούσε άτομο για το οικονομικό τμήμα, σχεδόν δίπλα στο σπίτι της. Το όνειρό της την έπαιρνε τηλ
Πήγε με χαρακτηριστική ευκολία μέχρι τον 3ο κύκλο συνεντεύξεων κ… τπτ!
Είτε η θέση δεν εγκρίθηκε από το συμβούλιο, όπως της έλεγαν, είτε απλώς προσπαθούσαν να είναι ευγενικοί μαζί της.
Απογοητεύτηκε…
Άρχισε να ψάχνει για κάτι λιγότερο, βοηθός σε λογιστήριο ή κάτι συναφές. Πήρε το θάρρος κ μίλησε στις συνεργαζόμενες εταιρείες με κίνδυνο να το μάθουν οι νταήδες τα αφεντικά της κ να φάει σουτ πριν την ώρα της.
Πάλι τπτ. Όλα τα λογιστήρια έψαχναν για άτομα με προϋπηρεσία, γνώση λογιστικών πακέτων κ διάθεση να γυρίζουν την Αθήνα με τη βενζίνη από την τσέπη τους για 300-400ε.
Δεν είχε την πολυτέλεια για μία τέτοια αρχή, κοντά στο μηδέν. Είχε βάλει υποχρεώσεις στο κεφάλι της: ένα μικρό αυτοκινητάκι, όνειρο χρόνων, αγορασμένο με δάνειο 3000ε για 4 χρόνια είχε γίνει θηλειά στο λαιμό της κ δεν της άφηνε πολλά περιθώρια.
Οι μήνες συνέχιζαν να περνάνε, ώσπου κάποια μέρα, μην αντέχοντας άλλο την ψυχική φθορά στο γραφείο αποφάσισε να παραιτηθεί.
Είχε βάλει κάποια χρήματα στην άκρη κ πίστευε ότι αφιερώνοντας όλη την ενέργειά της στο ψάξιμο θα είχε καλύτερα αποτελέσματα.
Πραγματικά, τις πρώτες μέρες αφού έφυγε από το γραφείο ένιωθε σα να πήρε χαρτί αποφυλάκισης. Μόνο στις διακοπές ήταν τόσο χαρούμενη κ κεφάτη από την ώρα που θα ξυπνήσει μέχρι την ώρα που θα κοιμηθεί.
Άρχισε πάλι να ανακτά την αυτοπεποίθησή της. Αναμφίβολα, κάτι καλό θα της συνέβαινε.
Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί κλπ κλπ.
Η Μ. όχι μόνο ήθελε πάρα πολύ να βρει μία δουλειά που να της αρέσει, αλλά ήταν σίγουρη πως αυτό θα γίνει τώρα, πως μετά από το ναδίρ, έρχεται η άνοδος.
Άλλοι 2,5 μήνες πέρασαν κ παρ’όλες τις προσπάθειές της πάλι τπτ.
Ώσπου πάλι ξαφνικά από εκεί που δεν το περίμενε μία πρωήν συνάδελφός της την πρότεινε με τα καλύτερα λόγια στο διευθυντή μίας μεγάλης αντιπροσωπείας αυτοκινήτων. Αυτός φάνηκε να δείχνει ενδιαφέρον κ αναφέρθηκε σε μια θέση στο λογιστήριο με τα ίδια χρήματα που έπαιρνε κ στην προηγούμενη της θέση.
Η Μ. ούτε που το πίστευε ότι συνέβη κάτι τόσο ανέλπιστο. Τα «μαθήματα» που έκανε σε ένα λογιστήριο με τη βοήθεια μιας φίλης της (κρυφά από το λογιστή), διπλασιάστηκαν σε ζέση κ όρεξη για να είναι έτοιμη.
Προχτές ήταν να συναντηθεί με τον διευθυντή της αντιπροσωπείας για το οριστικό, σίγουρο κ αμετάκλητο ΟΚ.
Σχεδόν δεν μπορούσε να κοιμηθεί από τη χαρά κ την ανυπομονησία της.
Η δουλειά αυτή ήρθε την πιο κατάλληλη στιγμή: τα χρήματα στο λογαριασμό της είχαν σχεδόν τελειώσει κ τον επόμενο μήνα θα έπρεπε να δανειστεί για να πληρώσει το δάνειο (τι ειρωνία, ε;;)
Όταν συνάντησε το διευθυντή της ανακοίνωσε ότι θα γίνει γραμματέας του με μισθό 150ε λιγότερα από όσα είχαν πει τις προηγούμενες φορές. Το ύφος του δε σήκωνε συζήτηση. Το ύφος που έχει αυτός που σου κάνει χάρη, που σου δίνει το γάιδαρο κ δεν πρέπει να τον κοιτάς στα δόντια.
Η Μ. ένιωσε να φτάνει στη βρύση, αλλά να μην πίνει νερό.
Δέχτηκε, όμως, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.
Δεν πρόλαβε να βγει από την εταιρεία κ βούρκωσε. Γύρισε στο σπίτι της κ έκλαψε.
Από τους καφέδες κ τα τηλέφωνα πάλι στους καφέδες κ τα τηλέφωνα, με ακόμα λιγότερα χρήματα.
Κ είναι πολύ πιθανό, κάποιος/α που θα διαβάζει τώρα αυτά να απορεί γιατί στενοχωρήθηκε η Μ. επειδή βρήκε την επόμενή της δουλειά, ενώ ο ίδιος/α δεν μπορεί να βρει ούτε την 1η.
Τελικά, το χειρότερο συναίσθημα δεν είναι όταν είσαι στο μηδέν στο κ ξεκινάς για να πας στο 100. Οι ουρανοί είναι μπροστά σου.
Είναι όταν μετά από χρόνια φτάνεις στο 3 κ καταλαβαίνεις ότι δε θα πας πιο πάνω από εκεί. Ότι κατεβαίνεις Μαλακάσσα, ενώ ξεκίνησες για Φινλανδία.
Όχι γιατί δε θες ή δεν μπορείς, αλλά γιατί δεν υπάρχουν ενδιάμεσες στάσεις, δεν έχεις εισιτήριο. Δεν μπορείς να πετάξεις κ νιώθεις ότι για οτιδήποτε πιο πάνω σχεδόν δεν υπάρχει καμία ελπίδα.
Αυτά σκεφτόμαι εδώ κ 2 μέρες κ μηρυκάζω ξανά κ ξανά στο μυαλό μου.
Μόνο μία σκέψη έρχεται στο τέλος, περισσότερο σαν αποτέλεσμα, παρά σα λογικό συμπέρασμα.
ΑΝΤΕ ΓΑΜΗΣΟΥ, ΕΛΛΑΔΑ!!!
Άχρηστη, μίζερη, άθλια κοινωνία!
Σήμερα, παραμονή της 28ης Οκτωβρίου το μόνο που θα σε νοιάξει θα είναι να σηκώσει το μονάκριβό σου τη σημαία στη μαθητική παρέλαση κ όχι κανένας «βρωμερός Αλβανός» ή άλλος μετανάστης.
Μόνο αυτό σε νοιάζει, Ελλάδα!
Η σημαία στις παρελάσεις!
Στα αρχίδια σου τι κάνει το παιδί σου τις 27 κ τις 29 Οκτώβρη, τι έμαθε, τι σκέφτεται, τι ελπίζει, τι θα συναντήσει.
Όλα αρχίζουν κ τελειώνουν στη σημαία!
Μου προκαλείς αηδία, γιατί σκοτώνεις με πείσμα κ επιμονή ό,τι πολυτιμότερο έχει ένας νέος: την ελπίδα κ τα όνειρά του, την προσμονή για το ταξίδι.
Χέστηκες για τα όνειρα του κ τις φιλοδοξίες του.
Το μόνο που θες να βγάζεις είναι υποψήφια γαλάζια/πράσινα, βολεμένα παιδιά, υποψήφιοι για το επόμενο Fame Story, αγανακτισμένους γονείς στις παρελάσεις, κυνικούς κ αδιάφορους ωχαδερφιστές γιατί «έλα μωρέ, όλοι ίδιοι είναι».
Κρέας για τη μηχανή.
Σιχαίνομαι να σε αγγίξω, γιατί όπως βάτεψες τα δικά μου όνειρα κ με έκανες τον μέχρι το μεδούλι κυνικό που είμαι τώρα, έτσι θες να βατέψεις κ την επόμενη γενιά, κ τη μεθεπόμενη, στον αιώνα τον άπαντα.
Πάνω από όλα η σημαία.
Κ οι κολώνες της Ακρόπολης.
Κ ο Παπανδρέου.
Κ η πιπο-Πρέσβειρα Καλής Θέλησης της Ουνέσκο, Κυρία Μαριάνα Βαρδινογιάννη.
Κ ο Ψωμιάδης.
Κ ο Τριανταφυλλόπουλος.
Κ τα βυζιά της Μπεζαντάκου.
Κ θες αύριο-μεθαύριο τα παιδιά σου να δώσουν τη ζωή τους για σένα;
Εσένα που σκυλεύεις τα όνειρά τους;…
Αντε γαμήσου κ εσύ κ οι Πελασγοί σου!!!
Έλληνα, Έλληνα, είσαι σκουλήκι!
Η Ακρόπολη δε σου ανήκει!($)
Αυτό ήταν! Παραλήρημα τέλος!…
Θα ξαναγίνω τώρα ο πράος, μετριοπαθής, ελαφρώς φιλοσοφίζων νεανίας που χαίρομαι κάθε πρωί στον καθρέφτη.
* Να συμφωνούν άλλο μισθό κ να δίνουν λιγότερα, να μην πληρώνουν ποτέ στην ώρα τους, να προσλαμβάνουν πάντα τους πιο άσχετους υπαλλήλους αρκεί να είναι φτηνοί, να μην ξέρουν πώς λειτουργεί το γραφείο τους κ να έχουν γνώμη για τα πάντα κ άλλα πολλά
# Βλέπεις τα καπάτσα αφεντικά είχαν κάνει ρητή συμφωνία με όλες τις συνεργαζόμενες εταιρείες να μην προσλάβουν ποτέ δικό τους υπάλληλο, έστω κ αν είχε φύγει. Από την άλλη, αν κάποιος υποψήφιος εργοδότης ενός πρώην υπαλλήλου τους έπαιρνε για να ζητήσει συστάσεις, τον έθαβαν στην ψύχρα, λέγοντας ό,τι ψέμα τους κατέβαινε στην κούτρα. Για τον ίδιο υπάλληλο που πριν φύγει, έπιναν νερό στο όνομά του…
Αθάνατε έλληνα μπιζναδόρε!
% Μη χέσω! Τι απίστευτη μαλακία! Τι μούφα! Τι στυγνή εκμετάλλευση της ελπίδας των ανθρώπων…
$ Να που έφτασα να κάνω αναφορές κ στους Panx Romana! Τς, τς, τς!
26 Οκτωβρίου, 2006
Γεια σου Ελλάδα με τη δημοκρατία σου!
Μόλις τώρα το πήρα πρέφα κ εγώ…
Αν δεν το έχεις δει ήδη, τότε μία βόλτα από
κ ένα σωρό άλλα post θα σε κάνουν να κοιμάσαι ακόμα πιο ήσυχος.
Ο νόμος κ η τάξη βασιλεύουν στην Ελλάδα!
…ησυχία!
UPDATE:
Μά’στα!
Ο Λιακόπουλος φαίνεται να είναι αυτός που κατέθεσε τη μήνυση (από αυτό που μπόρεσα να εξάγω από τα σχόλια εδώ), χωρίς, όμως, να είναι κ απόλυτα σίγουρο.
Αν κ πάλι, το πρόσωπο δεν έχει τόση σημασία, όσο η πράξη κ η κακή αρχή που πάει να γίνει.
Δοξασμένε Ψωμιάδη!
Όλα τα κάνει αυτό το παιδί!
Έχουμε κ λέμε:
- γιαουρτάς
- κομάντο
- αρκουδιάρης
- μηχανόβιος
- μπουζουξής
- καουμπόυ
Δε νιώθεις περηφάνια που έχεις την ίδια υπηκοότητα με αυτόν το γίγαντα;;;
«…εικόνα σου είμαι Ελλάδα κ σου μοιάζω…»
20 Οκτωβρίου, 2006
Ημέρα ανεξαρτησίας
Αλήθεια, ξεκίνησαν οι εορταστικές εκδηλώσεις στην Ελλάδα για τη σημερινή επέτειο της ελληνικής ανεξαρτησίας;
Όχι, ε;
Ίσως είναι πιο βολικό να ξεχνάμε κάποια πράγματα.
Πιο ρομαντικό είναι να φανταζόμαστε αποκλειστικά κ μόνο ηρωικές κ αμόλυντες μορφές με μουστάκες κ φέσια.
Αλλά θα μου πεις, έτσι γλυτώνουμε κ τα ευχαριστήρια τηλεγραφήματα κάθε χρόνο προς τις προστάτιδες δυνάμεις…
The vermilion blog 