24 Μαΐου, 2008
Done!
Κ να, λοιπόν, που έγινε!
Υπέγραψα!
Μπορώ να λέω (ίσως κ να κομπάζω) ότι είμαι ο νέος κ ωραίος ιδιοκτήτης ενός σπιτιού.
Μη με ξυπνάτε τώρα που ζω το μικροαστικό νεοελληνικό μου όνειρο.
Είναι περίεργο.
Βάζεις κάποιους στόχους στη ζωή σου, χωρίς καλά-καλά να ξέρεις γιατί.
Το να σου αρέσει ένα πιάτο φαΐ ή ένα ζευγάρι μάτια είναι κάτι τόσο θεμελιώδες.
Αλλά γιατί να θες να πας παν/μιο; Γιατί να θες να το τελειώσεις; Γιατί να σου γίνεται έμμονη ιδέα η απόκτηση του Χ αυτοκινήτου; Τι διαφορά κάν ει στη ζωή σου ένας καναπές;
Μπορείς να το δικαιολογήσεις; Μόνο με το «έτσι θέλω».
Ίσως να μην υπάρχει καν το θέλω, απλώς το έτσι.
Στεγαστικός ιδεασμός, λοιπόν.
Θυμάμαι πριν χρόνια, σε κάποια άλλη ζωή με παραλλαγή κ τζόκεϋ.
Η ώρα του Στεργίου κ του μισόλιτρου γάλακτος.
Κάθομαι στο γραφείο (ΓΕΣ sir!) με τον ταγματάρχη κ το λοχαγό. Αγχώνομαι για το φοβερό κόστος ενός σπιτιού, καλύτερα στο νοίκι, πώς θα τα καταφέρω να το πάρω, σε πόσα χρόνια.
Σκέφτομαι να φύγω εξωτερικό, μήπως μπορέσω κ μαζέψω τα χρήματα πιο γρήγορα. Καθόμουν κ έψαχνα θέσεις στην Αγγλία, έβρισκα σπίτια, υπολόγιζα με το κολημμένο μυαλό του φαντάρου πόσα θα μου έμεναν τσεπάτα το μήνα.
Από εκεί να ξεκίνησαν όλα; Ιδέα δεν έχω…
Κ τώρα, άπειρα χρόνια μετά, έγινε.
Περίμενα ότι θα αισθανόμουν ένα καρδιοχτύπι, μια συγκίνηση, ένα τρέμουλο, κάτι.
Τπτ!
Ούτε καν όταν έκανα τη διανομή χρήματος στα κοράκια, στο γραφείο .
Ένα δίωρο, σε ένα τυφλό ισόγειο γραφείο, με τους ήχους από το δρόμο για υπόκρουση κ τη μονότονη φωνή της συμβ/φου να διαβάζει γρήγορα το συμβόλαιο.
Υπογραφές σε υποσέλιδα, υπογραφές σε σημειώσεις, υπογραφές σε παραπομπές.
Επαγγελματικά χαμόγελα, επιβαλλόμενες χειραψίες, «καλορίζικο», ένα παγωτίνι για το καλό, «δώστε κ στην κοπέλα κάτι».
Αυτό ήταν!
Κ τώρα;
Τι θα απογίνουμε χωρίς βαρβάρους;
…
Σε αφήνω!
Αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς για το μάθημα.
Άσχετο, αλλά νομίζω πως το ψυγείο μου μόλις παρέδωσε το πνεύμα.
Πριν λίγο έκανε ένα τσαφ κ σταμάτησε να δουλεύει το μοτέρ.
Πρέπει κάπου αυτές τις μέρες να κλείνει 2 χρόνια -> τέλος η εγγύηση!
Ευτυχώς, κάτι να ανησυχήσω!…
23 Μαΐου, 2008
Άγχος
Αύριο, ή μάλλον σήμερα (ήδη πήγε 01:00), κάνω τη μεγαλύτερη οικονομική μου συναλλαγή μέχρι τούδε.
Πέφτουν υπογραφές για το σπίτι.
Η πρώτη μου σκέψη είναι να συμπληρώσω στην πιο πάνω φράση «αν όλα πάνε καλά».
Δεν έχω τι να κάνω κ σκέφτομαι 1000 πιθανά σενάρια αποτυχίας κ καταστροφής από το να κλαπεί το σεβαστό (σεβαστό για εμένα, τουλάχιστον) ποσό μετρητών μέχρι να έχει πάει κάτι στραβά με το δάνειο όσο δεν ασχολιόμουν μαζί του.
Δουλειά δεν είχε ο διάολος, έδερνε τα παιδιά του.
Αλλά εντάξει, δεν έχω παράπονο, χρήσιμο είναι το άγχος κ η απαισιοδοξία.
Ασπρίζει τα μαλλιά κ αφαιρεί τα περιττά χρόνια από τη ζωή.
Ήρθε η ώρα του Γιάννη Βαλαώρα!
Υπομονή λίγες ώρες…
😀
17 Μαΐου, 2008
Η αλμυρή γεύση της νίκης
Πριν καμία ώρα μπήκα σπίτι.
Το κεφάλι είναι λίγο κουρκουτιασμένο από τον ήλιο, ενώ νιώθω το έδαφος να κουνιέται κάτω από τα πόδια μου, μία από δω, μία από ‘κει.
Έχω κ ένα υπέροχο μπρούτζινο μαύρισμα.
Εχμμ, όχι ακριβώς παντού.
Από τα γόνατα έως τους αστραγάλους κ από το σβέρκο έως τα αυτιά.
ΤΟ σημείο της σάρκας δηλ. που άφηναν ακάλυπτο τα παπούτσια, το σόρτς κ η μακρυμάνικη μακό.
Χειρότερο κ από το μαύρισμα του φαντάρου, δηλ. εάν με δεις χωρίς ρούχα.
Όλη μέρα σε ένα σκάφος, έχει κάποιες παρενέργειες είναι η αλήθεια.
Ποιο σκάφος;;
Ναι, ξέχασα, έχουμε καιρό να τα πούμε.
Έχω ξεκινήσει μαθήματα ιστιοπλοΐας από τα μέσα Απρίλη.
Αυτό ήταν το 3ο πρακτικό μάθημα.
Κ δεν ήταν ό,τι κ ό,τι!
Σήμερα είχε οργανωθεί ένας αγώνας κ αποφασίστηκε να συμμετάσχουμε κ εμείς ως γκάβακες για την εμπειρία.
Δεν πολυκατάλαβα ούτε ποιος οργάνωνε τον αγώνα (διασυλλογικός;;), ούτε για ποιο λόγο (προς τιμήν κάποιου που δεν αξίζει ούτε το όνομά του να λέμε;;), ούτε για ποιο έπαθλο (ένα τσίγκινο κύπελλο κ πολλές 1000δες ευρώ σε επιχορήγηση;;)
Αλλά όλα αυτά ήταν δευτερεύοντα. Σκοπός ήταν να πάμε όρτσα προς Καλαμάκι, μετά τακ προς Αίγινα, πότζα προς Αθήνα κ πάλι πότζα στο Καλαμάκι να πάμε Αίγινα κ να γυρίσουμε(*).
Winner takes all, νυν υπέρ πάντων ο αγών, ίτε παίδες Ελλήνων, impossible is nothing, απάνω τους αδέρφια κ άλλα τέτοια πατριωτικά.
Η ετερόκλητη, απαίδευτη (κ πολύ φοβόμουν παντελώς ατάλαντη) αλλά φιλόδοξη ομάδα μας, με την ορμή του πρωτάρη, διψούσε να βάλει φωτιά στα κύματα σε ριψοκίνδυνους ελιγμούς πλώρη με πλώρη.
Με μεγάλη μας απογοήτευση μάθαμε ότι σε αγώνες με σκάφη από διάφορες κατηγορίες, όποως αυτός, η τελική κατάταξη βγαίνει μετά από έναν πολύπλοκο αλγόριθμο που περιλαμβάνει το χρόνο, τον τύπο του σκάφους, τα χαρακτηριστικά πλεύσης κ άλλα διάφορα.
Με λίγα λόγια, μπορεί κάποιος να ήρθε 20ος από θέμα χρόνου, αλλά επειδή ο τύπος του σκάφους του ήταν τέτοιος, τελικά να βγάζει πολύ υψηλή βαθμολογία κ να βγει πρώτος.
Αντί, λοιπόν, ο νικητής να βγαίνει αυτός που δάμασε καθαρά πρώτος τα κύματα, να πρέπει να ανοίξεις Excel.
Θρύλε, γερά, παρ’το στα χαρτιά, δηλ…
Η διαδικασία είναι απλή: τα σκάφη στήνονται κατά το δυνατόν σε μία νοητή ευθεία, σβήνουν τις μηχανές (εκτός από τους ζαβολιάρηδες :-), δίνεται το σύνθημα κ ανοίγουν πανιά προς… βασικά, όπου θέλει ο καθένας, ή, μάλλον, όπου νομίζει ότι ο καιρός θα του κάτσει καλύτερα.
Κανείς δε σε εμποδίζει να φτάσεις Σούνιο κ μετά να στρίψεις για Αίγινα. Αν ο καιρός σου κάτσει κ πας πιο γρήγορα, μαγκιά σου. Οπότε παίζει μεγάλο ρόλο η εμπειρία του καπετάνιου να διαβάσει τον καιρό κ να χαράξει την πορεία η οποία θα εξασφαλίσει τη μεγαλύτερη ταχύτητα με τις μικρότερες διορθώσεις.
Ένας λόγος παραπάνω να απομακρυνθείς από τα άλλα σκάφη είναι κ το ότι τα πανιά του ενός «χαλάνε» τον άνεμο για αυτά που βρίσκονται πιο πίσω, πάνω στη ροή του.
Οπότε, μπορούσαμε να ξεχάσουμε τις ηρωικές μάχες πλώρη με πλώρη.
Το 3ο πράγμα που θα έπρεπε να ξεχάσουμε ήταν το σκίσιμο των κυμάτων σε όλη τη διαδρομή, με όλα τα πανιά ανοιχτά κ εμάς στην πλώρη σαν τον ΝτιΚάπριο.
Ο άνεμος δεν έρχεται στο σκάφος σας με ένα τηλεφώνημα, μπορεί να χρειαστεί να τον ψάξεις. Αν είσαι άτυχος, για ώρα, σε μία αρυτίδωτη θάλασσα με το ταχύμετρο κολημμένο στους 2 κόμβους. Πιο αργά κ από εάν κολύμπαγες, δηλ.
Πολύ καλό για να αράξεις κ να βγάλεις μπύρες εάν βγήκες βόλτα, αλλά σπάσιμο όταν είσαι για μάθημα, πόσο μάλλον για αγώνα.
Ευτυχώς, ο εκπαιδευτής μας ήταν τζιμάνι (τι νόμιζες; Έτσι δίνουν τα σκάφη στα νιούφια, χωρίς εκπαιδευτή;!) κ μπόρεσε να μας ξεκολλήσει από τη νηνεμία κ να ξεκινήσουμε τον αγώνα μας.
Από τα πρώτα μίλια της διαδρομής, μας τράβηξε την προσοχή ένα άλλο σκάφος που έπλεε σχετικά κοντά.
Δεν κατάλαβα ποια ήταν η αφορμή:
* το ότι φαινόταν ολοκαίνουριο, καλογυαλισμένο κ με πανιά από ανθρακονήματα;
* το ότι είχε 2-3 σπόνσορες;
* το ότι μάθαμε πως ιδιοκτήτης του ήταν ένας λεφτάς γεν. διευθυντής σε κάποια εταιρεία;
* το ότι το πλήρωμά του ήταν ψημένο σε αγώνες κ γνωστοί ενός από την ομάδα μας;
Ίσως ήταν ένας συνδυασμός κόμπλεξ κατωτερότητας (τα στραβάδια, στο σκάφος με τα 2α πανιά, χωρίς σπόνσορες), πείσματος (ξέρεις, the little engine that could) ή απλώς αυτή η μαλακία που σε πιάνει όταν οδηγείς κ στήνεις σενάρια κ κόντρες με άλλα αυτοκίνητα.
Δεν είχε σημασία. Όλα είναι στο μυαλό. Είχαμε βρει αντίπαλο, είχε το όνομά του με τεράστια γράμματα (ας τον πούμε Χ) κ αυτό μας έφτανε.
Τα νιούφια δε θα ησύχαζαν εάν δεν τερμάτιζαν πριν από αυτόν. Ή ταν ή επί τας.
Με τα πολλά, μεταδώσαμε λίγο από τον ενθουσιασμό μας στον εκπαιδευτή κ άρχισε να στήνει το σκάφος κ εμάς περισσότερο για αγώνα κ λιγότερο για κωλοφεράτζα.
Στην 1η σημαδούρα, ένα λάθος του αντιπάλου μας τον έκανε να μείνει τόσο πίσω που σχεδόν μας κίνησε τον οίκτο.
Δεν αργήσαμε να τον ξεχάσουμε. Η μονοτονία του ταξιδιού (σχεδόν 3 ώρες ως την Αίγινα) μας αποκοίμησε σχεδόν.
Βγήκαν σάντουϊτς, νερά, φωτογραφικές, ενώ 1-2 ψιλοέριξαν το χουζούρι τους κάτω από τη σκια των πανιών.
Φτάνοντας στη σημαδούρα της Αίγινας, δόθηκε το σύνθημα να ξυπνήσουμε, καθώς θα έπρεπε να σηκώσουμε μπαλόνι.
Ας πούμε απλά πως είναι ένα μεγάλο πανί το οποίο ναι μεν σου δίνει ταχύτητα με ούριο άνεμο, αλλά είναι πολύ επικίνδυνο στα χέρια ενός αρχάριου. Απόδειξη αυτού είναι, σύμφωνα με τον εκπαιδευτή, ότι τα σκάφη που νοικιάζουν τα δίνουν χωρίς μπαλόνι.
Μπορεί μέχρι κ να αναποδογυρίσει το σκάφος.
Με τη βοήθεια του αεικίνητου κ υπομονετικού καπετάνιου, με τα πολλά σηκώσαμε το μπαλόνι κ μαζί ταχύτητα.
Σε κάποια στιγμή στα μισά της διαδρομής προς Αθήνα κ ενώ ο άνεμος είχε συναμώσει, μια στραβοτιμονιά μαζί με την αφηρημάδα των χειριστών του μπαλονιού έγειραν το σκάφος τόσο που κοντέψαμε να βρεθούμε στο νερό.
Οι έγκαιρες κινήσεις του εκπαιδευτή μας γλύτωσαν από τα χειρότερα, αλλά εγώ, τουλάχιστον, το μάθημά μου το πήρα: εάν ποτέ νοικιάσω σκάφος, μακριά από μπαλόνι.
Με τις τόσες ολιγωρίες κ κατσικιές ο Χ όχι μονο είχε κάνει κ πάλι απειλητικά την εμφάνισή του αλλά μας είχε «ρίξει κ καρότσες», όπως (μάλλον ατυχώς) παρομοίασε κάποιος από την ομάδα μας.
Απογοήτευση!
Μετά από τόσο κόπο κ ιδρώτα (λέμε κ καμιά μλκ! Μόνο που δεν κοιμηθήκαμε όλοι) ο μισητός Χ με το χλιδάτο σκάφος κ το έμπειρο πλήρωμα θα μας έριχνε στα αυτιά.
Ο καπετάνιος το πήρε, μάλλον, πατριωτικά το θέμα, γιατί με συνεχείς διορθώσεις έβαλε στο σκάφος μας σε καλή πορεία με αμείωτη ταχύτητα.
Δεν τα παρατάγαμε ακόμα.
Στη σημαδούρα του Καλαμακίου μία απρόσμενα καλά εκτελεσμένη στροφή, μάς έφερε κυριολεκτικά στην πρύμνη του Χ να τον καταδιώκουμε κατά πόδας.
Τελευταία μίλια κ, επιτέλους, είχαμε τον αγώνα που θέλαμε!
Με χειρουργικές κινήσεις του καπετάνιου, μέτρο-μέτρο πλησιάζαμε τον Χ, ώσπου τον περάσαμε κ… τερματίσαμε πρώτοι με διαφορά 1 μήκος σκάφους!
Άσχετα τι θα βγάλει το Excel, εμείς, έστω κ γιωτάδες, νικήσαμε!
Στο μετρό ένιωθα τα χείλη μου λίγο αλμυρά.
Η νίκη, λοιπόν, δεν είναι μόνο γλυκιά… 😀
Πάω να φάω τη νικητήρια σούπα τώρα.
(*) Αποφάσισα να μη χρησιμοποιήσω ορολογία, αφενός γιατί σίγουρα σα νιούφης θα κάνω κάποιο σκανδαλώδες λάθος στη χρήση της, αφετέρου γιατί θα αποξενώσω κ τους 2,5 αναγνώστες μου 🙂
15 Μαΐου, 2008
Ησυχία
Είμαι σε έναν πελάτη αυτή τη στιγμή. Βαριέμαι, δεν έχω τπτ να κάνω.
Ευρωπαϊκή Ένωση. Δημόσιο. Ή, μάλλον, 7 φορές δημόσιο.
Η ώρα είναι 18.30 κ δεν ακούγεται τπτ άλλο από τον εξαερισμό.
Μία στο τόσο κάποιος αδιόρατος ήχος από το βάθος του διαδρόμου από κάποιον άλλο ξεχασμένο εδώ όπως εγώ.
Αυτοί οι μικροί, αδύναμοι ήχοι κάνουν την ησυχία ακόμα πιο βαθιά.
Σχεδόν μπορείς να ακούσεις τη ζωή σου να περνά σε τόση σιωπή…
8 Μαΐου, 2008
Περιμένοντας το γαλέο
02.00 το πρωί.
Τσουπ, να’μαι κ εγώ, ξεπροβάλλω πίσω από τις αράχνες που έπιασε το μπλογκ.
Κάπου κάποτε είχα διαβάσει ότι για να σου γίνει κάτι συνήθεια, χούι, να το κάνεις μηχανικά, χρειάζεται κατά μέσο όρο να το κάνεις συνεχόμενα για 3 εβδομάδες.
Εγώ πάλι τα κατάφερα κ έσπασα από το μπλογκ για…χμμ, για να δω, 1,5 μήνα κ βάλε από το τελευταίο ποστ.
Στην πράξη, όμως, αρκετά περισσότερο.
Γιατί;
Θα μπορούσα να προφασιστώ το πήξιμο κ τα 15ωρα που είχαν πέσει στη δουλειά το Μάρτη (καλά λένε Μάρτης γδάρτης κ κακός παλουκοβάλτης)
Να έπαιξαν κ το ρόλο τους κ αι διακοπαι του Πάσχα;
Οι προετοιμασίες κ οι διακοπές στο εξωτερικό;
Μπαα, μάλλον για όλα φταίει η έμφυτή μου τεμπελιά, το αυτοφυές ραχάτι, η ενδογενής τεμπελαθρίτιδα που με κάνει να θέλω να χαζεύω στο νετ μόλις μπω σπίτι, αντί να κάνω κάτι παραγωγικό κ ωφέλιμο.
Όπως, π.χ. να καθήσω να γράψω ένα ανερμάτιστο, ασυνάρτητο, ασύντακτο κ πολλά άλλα με στερητικό α.
Όπως αυτό εδώ, καλή ώρα, όση ώρα περιμένω να ψηθεί ο γαλέος για το αυριανό μεσημεριανό (ναι, δεν πάω κ πολύ καλά, οφείλω να το παραδεχτώ κ εγώ ο ίδιος. Μαγείρεμα 02.30 το πρωί…).
Λοιπόν, ελπίζω αυτές οι 2 ελαφρά μαριναρισμένες κ αργοψημένες φέτες ψάρι να γίνουν το έναυσμα να τα λέμε λίγο συχνότερα κ όχι στη χάση κ τη φέξη.
Άσχετο, αλλά αυτό εδώ είναι το 400ο ποστ. Πςςςςςς!
The vermilion blog 